Osobowość schizoidalna jest dość rzadko spotykanym problemem. Osoba dotknięta tym zaburzeniem, zmaga się ze znacząco obniżonym zakresem odczuwania emocjonalnego. W rezultacie, zwykle unika społecznych kontaktów i bliskich relacji z innymi. Preferuje samotne życie, żyje w świecie własnych myśli i uczuć. Ludzie cierpiący na to zaburzenie mają trudności w prowadzeniu normalnego życia, gdyż ich zdolność do interakcji z innymi- w pracy, w domu czy innym miejscu- jest bardzo ograniczona. Zaburzenie to zwykle rozpoczyna się we wczesnych latach dorosłego życia i częściej dotyczy mężczyzn niż kobiet. Wraz z biegiem czasu, osoba cierpiąca na to zaburzenie coraz silniej umacnia wzór zachowania związany z emocjonalnym i społecznym odseparowaniem.
Osobowość schizoidalna – Przyczyny
Niestety nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to, jaka jest przyczyna powstawania tego zaburzenia. Możliwe są zarówno przyczyny genetyczne, biologiczne jak i behawioralne. Posiadanie w bliskiej rodzinie osoby cierpiącej na zaburzenia osobowości również jest jednym z czynników mogących przyczynić się do rozwoju choroby. Może wiązać się to zarówno z genetyką, jak i brakiem ciepła oraz odpowiedniego reagowania na potrzeby dziecka ze strony rodzica. Porzucenie, przeżycie silnej traumy, doświadczenie przemocy i wykorzystania w okresie dziecięcym, a także wysoka wrażliwość w wieku nastoletnim, która była wyśmiewana i szkalowana, również uznawane są za możliwe przyczyny wystąpienia tych zaburzeń.
Objawy
Najczęściej występujące objawy to:
- unikanie kontaktów społecznych
- brak ekspresji jakichkolwiek silnych emocji
- małe zainteresowanie związkami romantycznymi
- emocjonalna oziębłość
- poczucie zakłopotania w codziennych sytuacjach społecznych
- wybór zajęć oraz prac w samotności
- poczucie braku motywacji do pracy lub szkoły
- ceni niezależność i ma z reguły bardzo nieliczne grono przyjaciół
- mało dostrzegalne zmiany w zachowaniu pod wpływem emocji (a raczej ich braku)
- poczucie braku odczuwania przyjemności
Ludzie z zaburzeniem osobowości typu schizoidalnego często uznawani są za samotników. Pierwsze oznaki zaburzeń są zauważalne zwykle dopiero w dorosłym życiu. Czasem zdarza się, że symptom dostrzegalne są już w czasie dzieciństwa, podczas doświadczania różnych społecznych interakcji.
Leczenie
Zaburzenia osobowości typu schizoidalnego są długoterminowym schorzeniem i znacząco wpływają na zdrowie, samopoczucie i jakość życia osoby na nie cierpiącej. W niektórych sytuacjach choroba może być tak stresująca, że dotknięci na nią ludzie mogą doświadczać także szeregu komplikacji, takich jak depresja, zaburzenia lękowe, a także uzależnienie od alkoholu i narkotyków. Stan choroby wpływa także na osoby bliskie, które nie rozumieją, co dzieje się z osobą chorującą na to zaburzenie. W przypadku tych zaburzeń, najbardziej efektywne w powrocie do zdrowia będzie uczestnictwo w psychoterapii, w szczególności krótkoterminowej lub usystematyzowanej (np. poznawczo-behawioralnej). Również terapia grupowa może w znaczący sposób pomóc, jednak wymaga doświadczonego w temacie tych zaburzeń terapeuty. Terapia opiera się w głównej mierze na pracy w zakresie poprawy zdolności radzenia sobie z codziennością. Dodatkowo wpływa na ulepszenie społecznych interakcji oraz komunikacji. Leki przeciwlękowe, antydepresyjne oraz przeciwpsychotyczne mogą wspomagać leczenie, w szczególności, gdy zaburzenie idzie w parze z innymi problemami, takimi jak depresja i stany lękowe. .