Dystymia, czyli inaczej depresja przewlekła lub nerwicowa, jest zaburzeniem łagodniejszym i z mniejszą ilością objawów w porównaniu do depresji. Osoby cierpiące na dystymię mogą doświadczać epizodów depresyjnych, ich stan może także utrzymywać się przez dłuższy czas. Może rozpocząć się w dzieciństwie lub wczesnym okresie dorosłości i utrzymywać przez kolejne lata. Szacuje się, że dotyka mniej niż 2% społeczeństwa, stosunkowo częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn- dane wskazują na około 65% kobiet do 35% mężczyzn chorujących na dystymię. Mimo, że nie jest tak ekscesywna w swoich objawach jak depresja, może znacząco wpłynąć na codzienne funkcjonowanie i obniżać możliwości działania na wszelkich polach.
Przyczyny
Trudno wskazać jednoznaczną przyczynę powstawania tego zaburzenia, psychologowie wskazują model biologiczno-psychologiczny jako jego genezę.
Niestandardowe funkcjonowanie w niektórych obszarach mózgu lub zaburzenia w przesyłach komórek nerwowych, odpowiedzialnych za regulację nastroju, również są wskazywane jako czynniki, które mogą wspierać rozwój choroby. Duże stresujące zmiany życiowe mogą zwiększać ryzyko wystąpienia dystymii.
Objawy
Objawy są bardzo podobne do tych występujących w przypadku depresji, jednak ich intensywność jest mniejsza oraz nie wszystkie muszą występować:
– obniżony nastrój przez cały dzień lub przez większą część dnia
– zaburzenia snu (bezsenność lub hipersomnia)
– płaczliwość
– obniżona samoocena
– spadek energii
– utrzymujące się uczucie zmęczenia
– poczucie bezsilności
– poczucie winy
– nagły spadek lub wzrost masy ciała
-problemy z koncentracją
-myśli krążące wokół samobójstwa
Osoby chorujące na dystymię są często określane jako „smutne” w opinii otoczenia. Nie potrafią cieszyć się ze swoich sukcesów, często są przygnębione, wycofane z życia społecznego. Często pojawiają się, zwykle niczym nieuzasadnione, napady paniki. Odczuwają też lęk przed wszelkimi wydarzeniami życiowymi, jest im trudno odnaleźć się w codziennych aktywnościach, mają też trudności z tworzeniem planów na przyszłość. By zdiagnozować dystymię, objawy muszą utrzymywać się przez minimum 2 lata.
Dystymia – leczenie
Ludzie cierpiący na dystymię zwykle odczuwają swój stan jako niepokojący, chcieliby zmienić swoje życie, ale nie potrafią odnaleźć się w poczuciu smutku i beznadziei. Problemy, które pojawiają się w życiu rodzinnym, społecznym i zawodowym często wymuszają wręcz konieczność podjęcia leczenia. W bardzo skrajnych przypadkach istnieje także wysokie ryzyko podjęcia przez pacjenta próby samobójczej. Najskuteczniejszą formą leczenia w przypadku dystymii jest psychoterapia. Psychoterapeuta pomaga osobie chorującej na dystymię w odkryciu przyczyn swojego negatywnego nastawienia oraz wskazuje, jak powinny wyglądać prawidłowe schematy aktywności. Jak większość chorób długoterminowych, im szybciej leczenie zostanie rozpoczęte, tym lepsze będą jego efekty. Często pomocna w powrocie do zdrowia jest kombinacja leczenia psychoterapeutycznego oraz farmakologicznego. Zwykle stosowane są środki wychwytu zwrotnego serotoniny, które stosowane są także przypadku depresji. Możliwy jest powrót do formy psychicznej i prawidłowego funkcjonowania. Dzięki prawidłowej diagnozie i podjętemu leczeniu, zapobiegnięcie możliwemu rozwinięciu się choroby w stan depresyjny.